ജീവിതം അങ്ങനെ ഒഴുക്കിലങ്ങനെ പോയിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. രാവിലെ എണീക്കുന്നു. പല്ല് തേക്കുന്നു. പാചകം ചെയ്യുന്നു. കുളിക്കുന്നു. എന്തോക്കെയെ എടുത്തു അണിയുന്നു. ഓഫീസിൽ പോകുന്നു. ചില ദിവസങ്ങളിൽ എന്തെന്നില്ലാത്ത സന്തോഷം. ഇഷ്ട്ടപ്പെട്ട പാട്ടും കേട്ട് നിലാവത്ത് അഴിച്ചു വിട്ട കോഴിയെ പോലെ അങ്ങനെ നടക്കുന്നു. സങ്കടം തോന്നുന്ന ദിവസങ്ങളിൽ എല്ലാം മറന്നു എല്ലാ തെറ്റുകളെയും ഒരിക്കൽ കൂടി ഓർമിചെടുത്തു ഒരു അവലോകനം നടത്തുന്നു. ആ സമയത്ത് മനസ്സില് തോന്നിയതെല്ലാം ചെയ്തു കൂട്ടുന്നു. പിന്നീടത്‌ വിഡ്ഢിത്തരം ആയിരുന്നു എന്ന് പല വട്ടം മനസ്സിലാക്കിയിട്ടുണ്ട് എങ്കിലും.
മറന്നു കളഞ്ഞ പ്രണയം വീണ്ടും മനസ്സില് കൂട് കൂട്ടി തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. അവളാനെങ്കിലോ ഇലക്കും മുള്ളിനും അടുക്കുന്നില്ല എന്നാ അവസ്ഥ. അവളെ കുറ്റം പറയാൻ പറ്റില്ല. അവള്ക്ക് അവളുടെതായ തീരുമാനങ്ങളും സങ്ങല്പ്പങ്ങളും ഉണ്ടാകും. സ്നേഹം നിര്ബന്ധിച്ചോ വാശി പിടിച്ചോ മേടിക്കാൻ പറ്റുന്നതല്ലല്ലോ. എന്തോ ഒരു കൂട്ട് വേണം എന്ന് തോന്നുന്നു. ഓഫീസിലും ഫ്ലാറ്റിലും കൂടെ ആളുണ്ടെങ്കിലും അവരൊന്നും പോര എന്നൊരു തോന്നൽ.
അപൂർവമായി കിട്ടുന്ന ചില നിമിഷങ്ങൾ. മനസ്സും ശരീരവും മറന്നുള്ള ചിരികൾ. ഈ ലോകത്ത് ഏറ്റവും ഭാഗ്യവാൻ ഞാൻ ആണ് എന്നുള്ള തോന്നാൽ. പലപ്പോഴും അത് ശരിയാണെന്ന് വീണ്ടും വീണ്ടും തോന്നുന്നു. സങ്കടങ്ങളെയും ബുദ്ധിമുട്ടുകളെയും അതിന്റെ പാട്ടിനു വിട്ട് തന്റെ സന്തോഷ നിമിഷങ്ങളിൽ എല്ലാം മറന്നു ലഹരിക്ക്‌ അടിമപ്പെട്ടവനെ പോലെ ഇങ്ങനെ നടക്കുക.
അല്ലെങ്കിലും ജീവിതത്തിലെ സന്തോഷ നിമിഷങ്ങൾ ഇപ്പോഴും ലഹരിയാണ്. സന്തോഷം വരുമ്പോഴും വല്ല ലഹരി പദാർത്ഥങ്ങൾ കഴിക്കുമ്പോഴും ആണ് മനുഷ്യൻ എല്ലാം മറക്കുന്നത്. ആ സമയങ്ങളിൽ കിട്ടുന്ന അനുഭൂധി അവര്നനീയമാണ്. വാക്കാലോ പ്രവര്തിയാലോ അത് വിവരിക്കാൻ സാധ്യമല്ല. പലപ്പോഴും എനിക്ക് തന്നെ അറിയില്ല ഞാൻ എന്തിനാണ് ഇങ്ങനെ സന്തോഷിക്കുന്നത് എന്ന്. എന്തിനാണ് ഇങ്ങനെ എല്ലാം മറന്നു ചിരിക്കുന്നത് എന്ന്.
പ്രണയം, സ്വപ്നങ്ങൾ, വീണ്ടു വിചാരങ്ങൾ, കണ്ടെത്തലുകൾ, തേടിപ്പിടിക്കലുകൾ... ജീവിതം അങ്ങനെ പോയി ക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഒര്മിച്ചു വെക്കാൻ എന്തുണ്ട് എന്നാ ചോദ്യത്തിനു ഇപ്പോഴും മറുപടി ഇല്ല. എന്തൊക്കെയോ എവിടെയൊക്കെയോ ഉണ്ട്. അത് പലപ്പോഴും തികട്ടി വരുന്നും ഉണ്ട്. അതൊക്കെ തന്നെയാണ് ഈ സന്തോഷത്തിന്റെ കാരണം.
അതല്ലെൽന്കിൽ സമ്മതം ആണെന്ന് ഉറപ്പിച്ചു പറയാത്ത കാമുകി (എന്ന് പറയാൻ പറ്റുമോ എന്നറിയില്ല) യുടെ വഴക്ക് പലപ്പോഴും എന്റെ സന്തോഷത്തിനു കാരണമാണ്. ആ വഴക്കുകൾ പലപ്പോഴും മറ്റൊരു തരത്തിൽ ഉള്ള ലഹരിയും അനുഭൂധിയും നല്കുന്നു.
എന്നും ഇപ്പോഴും തന്റെ കൂട്ടുകാരി എന്നും കരുതി അവളെ പറ്റി കുറ്റം പറയുന്നവരോട് വഴക്കടിച്ചു അവളുടെ കുറവുകളെ, തെറ്റുകളെ ഒന്നും അല്ലാതാക്കി കണ്ടു എന്ത് കൊണ്ട് ആണ് കുട്ടികൾക്ക് മാത്രം ഇതൊകെ ആവാം എന്നൊരു ഉത്തരവും കണ്ടെത്തി മനസ്സിനെ സന്തോഷിപ്പിക്കുന്നു. പലപ്പോഴും അവൾ സ്വപ്നത്തിൽ പോലും എന്നെ പറ്റി നല്ലത് വിചാരിക്കുകയോ തനിക്കു വേണ്ടി മറ്റൊരാളോട് വഴക്കടിക്കുകയോ ഉണ്ടായിട്ടില്ലെന്ന് വ്യക്തമായി അറിയാം എങ്കിലും അവൾ തന്റെ ആരൊക്കെയോ എന്തൊക്കെയോ ആണ് എന്ന വിചാരവും ജീവിതത്തിനു ഒരു ഊര്ജം നല്കുന്നു. സ്മാർട്ട്‌ ഫോണിന്റെ ടച്ചിലൂടെ തൊട്ടു കൂട്ടുന്ന വാക്കുകൾ. അതങ്ങനെ കാടും മലയും കേറി പോകുന്നു. വാ വിട്ട വാക്കും കൈ വിട്ട ആയുധവും തിരിച്ചെടുക്കാൻ പറ്റില്ലെന്നതിന്റെ മറ്റൊരു പര്യായമാണ് തൊട്ടു കൂട്ടിയതിനെയും തിരിച്ചെടുക്കാൻ പറ്റില്ല എന്നത്. അയച്ചു കഴിഞ്ഞു നിമിഷങ്ങള്ക്കകം ഇത് വേണമായിരുന്നോ എന്ന് തോന്നും. അപ്പോഴേക്കും അതിന്റെ മറുപടി ആരോ അച്ചടിച്ച്‌ വെച്ച മുഖപടം ആയി തിരിച്ചു വരുന്നു. മനുഷ്യന്ടെ വികാര വിജരങ്ങൾ അവലോകനം ചെയ്യാൻ ആ മുഖ പടങ്ങല്ക്ക് എത്രത്തോളം കഴിയും? അതിനുത്തരം അറിയില്ലെങ്കും മറുപടി മറ്റൊരു മുഖപടം (മുഖം മൂടി എന്ന് പറഞ്ഞാലും കുഴപ്പമില്ല) ആയി തിരിച്ചു പോകുന്നു.അങ്ങനെ രണ്ടു തള്ള വിരലുകൾ കൊണ്ട് പലതും അടിച്ചു കൂട്ടുന്നു.
അങ്ങനെ ചിരിച്ചും കരഞ്ഞും (എന്തോ....നന്നായൊന്നു കരഞ്ഞിട്ടു കാലം കുറെ ആയി - പക്വത വന്നതാണോ? ആവോ?...) ജീവിതം ഇങ്ങനെ പോകുന്നു. പതിയെ ഒഴുകുന്ന പുഴയോട് കൂടെ അങ്ങനെ നീന്തുന്നു. വലിയ ആഴമോ ചുഴികളും ഇല്ലാതെ സ്വസ്ഥമായി നീന്തുന്നു. ചിലപ്പോൾ അവസാനം ഒരു വലിയ ചുഴിയിലോ പടുകുഴിയിലോ ആയിരിക്കാം. അതൊന്നും മുൻകൂട്ടി കാണാൻ മനുഷ്യന് കഴിയില്ലല്ലോ.
ഹാ.... എല്ലാത്തിനും ഒരവസാനം ഉണ്ടാകും. നല്ലതോ ചീത്തയോ... ഇത് രണ്ടിനും ഇടയിലോ ഉള്ള ഒരവസാനം.. അത് വരെ ഇങ്ങനെ പോവുക തന്നെ.
മറന്നു കളഞ്ഞ പ്രണയം വീണ്ടും മനസ്സില് കൂട് കൂട്ടി തുടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. അവളാനെങ്കിലോ ഇലക്കും മുള്ളിനും അടുക്കുന്നില്ല എന്നാ അവസ്ഥ. അവളെ കുറ്റം പറയാൻ പറ്റില്ല. അവള്ക്ക് അവളുടെതായ തീരുമാനങ്ങളും സങ്ങല്പ്പങ്ങളും ഉണ്ടാകും. സ്നേഹം നിര്ബന്ധിച്ചോ വാശി പിടിച്ചോ മേടിക്കാൻ പറ്റുന്നതല്ലല്ലോ. എന്തോ ഒരു കൂട്ട് വേണം എന്ന് തോന്നുന്നു. ഓഫീസിലും ഫ്ലാറ്റിലും കൂടെ ആളുണ്ടെങ്കിലും അവരൊന്നും പോര എന്നൊരു തോന്നൽ.
അപൂർവമായി കിട്ടുന്ന ചില നിമിഷങ്ങൾ. മനസ്സും ശരീരവും മറന്നുള്ള ചിരികൾ. ഈ ലോകത്ത് ഏറ്റവും ഭാഗ്യവാൻ ഞാൻ ആണ് എന്നുള്ള തോന്നാൽ. പലപ്പോഴും അത് ശരിയാണെന്ന് വീണ്ടും വീണ്ടും തോന്നുന്നു. സങ്കടങ്ങളെയും ബുദ്ധിമുട്ടുകളെയും അതിന്റെ പാട്ടിനു വിട്ട് തന്റെ സന്തോഷ നിമിഷങ്ങളിൽ എല്ലാം മറന്നു ലഹരിക്ക്‌ അടിമപ്പെട്ടവനെ പോലെ ഇങ്ങനെ നടക്കുക.
അല്ലെങ്കിലും ജീവിതത്തിലെ സന്തോഷ നിമിഷങ്ങൾ ഇപ്പോഴും ലഹരിയാണ്. സന്തോഷം വരുമ്പോഴും വല്ല ലഹരി പദാർത്ഥങ്ങൾ കഴിക്കുമ്പോഴും ആണ് മനുഷ്യൻ എല്ലാം മറക്കുന്നത്. ആ സമയങ്ങളിൽ കിട്ടുന്ന അനുഭൂധി അവര്നനീയമാണ്. വാക്കാലോ പ്രവര്തിയാലോ അത് വിവരിക്കാൻ സാധ്യമല്ല. പലപ്പോഴും എനിക്ക് തന്നെ അറിയില്ല ഞാൻ എന്തിനാണ് ഇങ്ങനെ സന്തോഷിക്കുന്നത് എന്ന്. എന്തിനാണ് ഇങ്ങനെ എല്ലാം മറന്നു ചിരിക്കുന്നത് എന്ന്.
പ്രണയം, സ്വപ്നങ്ങൾ, വീണ്ടു വിചാരങ്ങൾ, കണ്ടെത്തലുകൾ, തേടിപ്പിടിക്കലുകൾ... ജീവിതം അങ്ങനെ പോയി ക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നു. ഒര്മിച്ചു വെക്കാൻ എന്തുണ്ട് എന്നാ ചോദ്യത്തിനു ഇപ്പോഴും മറുപടി ഇല്ല. എന്തൊക്കെയോ എവിടെയൊക്കെയോ ഉണ്ട്. അത് പലപ്പോഴും തികട്ടി വരുന്നും ഉണ്ട്. അതൊക്കെ തന്നെയാണ് ഈ സന്തോഷത്തിന്റെ കാരണം.
അതല്ലെൽന്കിൽ സമ്മതം ആണെന്ന് ഉറപ്പിച്ചു പറയാത്ത കാമുകി (എന്ന് പറയാൻ പറ്റുമോ എന്നറിയില്ല) യുടെ വഴക്ക് പലപ്പോഴും എന്റെ സന്തോഷത്തിനു കാരണമാണ്. ആ വഴക്കുകൾ പലപ്പോഴും മറ്റൊരു തരത്തിൽ ഉള്ള ലഹരിയും അനുഭൂധിയും നല്കുന്നു.
എന്നും ഇപ്പോഴും തന്റെ കൂട്ടുകാരി എന്നും കരുതി അവളെ പറ്റി കുറ്റം പറയുന്നവരോട് വഴക്കടിച്ചു അവളുടെ കുറവുകളെ, തെറ്റുകളെ ഒന്നും അല്ലാതാക്കി കണ്ടു എന്ത് കൊണ്ട് ആണ് കുട്ടികൾക്ക് മാത്രം ഇതൊകെ ആവാം എന്നൊരു ഉത്തരവും കണ്ടെത്തി മനസ്സിനെ സന്തോഷിപ്പിക്കുന്നു. പലപ്പോഴും അവൾ സ്വപ്നത്തിൽ പോലും എന്നെ പറ്റി നല്ലത് വിചാരിക്കുകയോ തനിക്കു വേണ്ടി മറ്റൊരാളോട് വഴക്കടിക്കുകയോ ഉണ്ടായിട്ടില്ലെന്ന് വ്യക്തമായി അറിയാം എങ്കിലും അവൾ തന്റെ ആരൊക്കെയോ എന്തൊക്കെയോ ആണ് എന്ന വിചാരവും ജീവിതത്തിനു ഒരു ഊര്ജം നല്കുന്നു. സ്മാർട്ട്‌ ഫോണിന്റെ ടച്ചിലൂടെ തൊട്ടു കൂട്ടുന്ന വാക്കുകൾ. അതങ്ങനെ കാടും മലയും കേറി പോകുന്നു. വാ വിട്ട വാക്കും കൈ വിട്ട ആയുധവും തിരിച്ചെടുക്കാൻ പറ്റില്ലെന്നതിന്റെ മറ്റൊരു പര്യായമാണ് തൊട്ടു കൂട്ടിയതിനെയും തിരിച്ചെടുക്കാൻ പറ്റില്ല എന്നത്. അയച്ചു കഴിഞ്ഞു നിമിഷങ്ങള്ക്കകം ഇത് വേണമായിരുന്നോ എന്ന് തോന്നും. അപ്പോഴേക്കും അതിന്റെ മറുപടി ആരോ അച്ചടിച്ച്‌ വെച്ച മുഖപടം ആയി തിരിച്ചു വരുന്നു. മനുഷ്യന്ടെ വികാര വിജരങ്ങൾ അവലോകനം ചെയ്യാൻ ആ മുഖ പടങ്ങല്ക്ക് എത്രത്തോളം കഴിയും? അതിനുത്തരം അറിയില്ലെങ്കും മറുപടി മറ്റൊരു മുഖപടം (മുഖം മൂടി എന്ന് പറഞ്ഞാലും കുഴപ്പമില്ല) ആയി തിരിച്ചു പോകുന്നു.അങ്ങനെ രണ്ടു തള്ള വിരലുകൾ കൊണ്ട് പലതും അടിച്ചു കൂട്ടുന്നു.
അങ്ങനെ ചിരിച്ചും കരഞ്ഞും (എന്തോ....നന്നായൊന്നു കരഞ്ഞിട്ടു കാലം കുറെ ആയി - പക്വത വന്നതാണോ? ആവോ?...) ജീവിതം ഇങ്ങനെ പോകുന്നു. പതിയെ ഒഴുകുന്ന പുഴയോട് കൂടെ അങ്ങനെ നീന്തുന്നു. വലിയ ആഴമോ ചുഴികളും ഇല്ലാതെ സ്വസ്ഥമായി നീന്തുന്നു. ചിലപ്പോൾ അവസാനം ഒരു വലിയ ചുഴിയിലോ പടുകുഴിയിലോ ആയിരിക്കാം. അതൊന്നും മുൻകൂട്ടി കാണാൻ മനുഷ്യന് കഴിയില്ലല്ലോ.
ഹാ.... എല്ലാത്തിനും ഒരവസാനം ഉണ്ടാകും. നല്ലതോ ചീത്തയോ... ഇത് രണ്ടിനും ഇടയിലോ ഉള്ള ഒരവസാനം.. അത് വരെ ഇങ്ങനെ പോവുക തന്നെ.
No comments:
Post a Comment